We dachten er 90 uur over te doen. Uit eindelijk zijn we na 98 uur 476 mijl verder en valt het anker in de haven van Porto Santo. 4 dagen en 4 nachten op zee, het is onze langste tocht tot nu toe.
Als we uit Portimão vertrekken hebben we de wind niet gunstig. De eerste 8 uur moeten we dus ook opkruisen. De wind is niet hard dus echt opschieten doet het niet. Pas als we in het begin van de avond uit de luwte van de kust komen trekt de wind aan en ruimt net voldoende om een bezeilden koers te varen van 237 graden richting Porto Santos.
Zo rond 21:00 uur wordt het donker en gaat ons wachtsysteem van 3 uur op en 3 uur af in. Annemiek gaat als eerste proberen te slapen en ik hou de wacht. We zitten de eerste wacht nog net in de shippinglane maar er zijn geen vrachtschepen meer die op kruiskoers liggen. Om 24:00 uur is het de beurt aan Annemiek om wacht te houden en kan ik gaan liggen. Meer dan liggen is het niet echt want van slapen komt zo’n eerste nacht niet echt iets.
De tweede keer in de nacht dat je wacht moet houden is het zwaarst. Je lijf en ogen zeggen dat je beter kunt slapen maar je hoofd probeert wakker te blijven. Misschien nog wel te doen als je het druk hebt maar als er niets om je heen is, de zeilen goed staan en de boot zichzelf stuurt is het toch een ander verhaal. Regelmatig vallen de ogen dan even dicht om een paar seconde later dan weer op te schikken, bang dat je veel te lang weg bent geweest.
Tussen 8 en 9 ’s morgens begint de dag met ontbijt en daarna gaat de dag in een gemoedelijk tempo door. De één houdt de wacht en de ander heeft de tijd om een beetje te dommelen. En zo rijgen de dagen zich aan één tot dat in de vierde nacht de lichtschijningen van Porto Santo zichtbaar worden en op het moment dat het licht wordt het eiland al dicht bij lijkt. Toch is er dan nog zo’n 25 mijl te gaan.
De 4 dagen en nachten zijn goed te doen als de omstandigheden gunstig zijn. Allebei hadden we het gevoel dat het ook nog wel 1 of 2 dagen langer had gemogen. Maar niet te min zijn we blij dat we deze langste tocht tot nu toe volbracht hebben. Vaak wordt gevraagd of dat nu leuk is zo’n oversteek. Het antwoord daarop is lastig. Net zo lastig als het antwoord op de vraag of het lopen van een marathon leuk is maar de voldoening achteraf is in ieder geval erg groot.
Porto Santo is een lekker eiland. Niet groot, niet erg veel toerisme en een heerlijk ontspannen sfeer. Een dag later komen ook de Maeva en de JestX de haven binnen en met nog een aantal andere vertrekkersboten hebben we een gezellige tijd met borrels en barbecues. We wandelen wat, maken een fietstocht over het eiland, doen klusjes aan de boot en luieren.
Na een week worden we wat onrustig. Het wandelmekka Madeira ligt maar 35 mijl verderop en echt lange wandelingen hebben we tot nu toe niet gemaakt.
Als eerste gaan we een nacht voor anker in de prachtige baai Baía d’Abra in het oostelijke deel van Madeira. Ook omdat we nog geen plek in een haven hebben kunnen bemachtigen. Na één nacht krijgen we toestemming om naar Quinta do Lorde (ook in het oosten van Madeira) te komen. Gelukkig maar, want er is wat minder gunstig weer op komst. Vanuit hier maken we 2 mooie wandelingen door het kale en ruige deel van Madeira. Quinta do Lorde is echter een uitgestorven vakantie oord waarvan alleen de jachthaven nog actief is. Vanuit hier is het dan ook lastig wandelingen over de rest van het eiland te maken.
Na 3 dagen krijgen we bericht dat er plek is in de haven van Funchal, de hoofdplaats van het eiland met veel betere verbindingsmogelijkheden. Een klein tochtje van 15 mijl, voornamelijk op motor, brengt ons naar Funchal en gelijk voelen we ons er thuis. Het is de bedoeling hier blijven we een tijdje liggen voor een paar mooie wandelingen.
Het is woensdag als we met de bus de bergen in gaan om daar 1 of 2 wandelingen te maken. We zijn nog niet halverwege als John, de broer van Annemiek, belt met de harde mededeling dat Carola is overleden. De verbinding valt weg maar de boodschap is duidelijk. Het liefst gaan we direct terug naar Funchal maar we kunnen onze weg naar boven de bergen in niet zo maar omdraaien. Bussen gaan hier maar een paar keer per dag. Mijn God, wat is de bewoonde wereld dan plotseling ver weg.
En niet alleen de bewoonde wereld is ver weg. Het liefst gaat Annemiek alla minuut naar haar broer maar dan pas merk je hoe ver Nederland weg is. Niet zo maar even in de auto stappen of makkelijk een rechtstreekse vlucht boeken.
We maken de wandelingen en als we ’s middags terug zijn in de haven begint het regelen. Gelukkig hebben we een verzekering die erg goed mee werkt en voor ons de vluchten terug naar Nederland regelt. De boot moet terug naar Quinta do Lorde omdat hij in Funchal niet onbeheerd achter gelaten mag worden. Zaterdags varen we de boot naar Quinta do Lorde en zondags stappen we op het vliegtuig terug naar Nederland waar John ons om half 11 ’s avond oppikt. De afstand waar we meer dan 3 maanden over gedaan hebben wordt nu in een kleine 4 uur overbrugt.
De dagen in Nederland zijn intensief met op woensdag een mooi afscheid van Carola.
Op haar kaart stond deze herinnering aan Carola:
Stil ben je van ons heengegaan
Je hebt altijd voor ons klaargestaan
Geborgenheid en liefde het je ons gegeven,
Zo was je hele leven
Je was een schat voor ons allen
Je te moeten missen zal ons zwaar vallen
De dag na het afscheid nemen we ook weer afscheid van John en van Nederland. ’s Morgens vroeg vliegen we terug naar Madeira. Nog voor het middaguur zijn we weer terug op de boot, we zijn weer thuis. We maken de boel vaarklaar en varen ‘s middags terug naar Funchal.
We hebben een aantal dagen nodig om te acclimatiseren maar ook daarna kost het moeite de draad weer op te pakken. Uiteindelijk maken we de wandelingen die we bedacht hadden en gaan dan toch ook na denken over de oversteek naar de Canarische eilanden. Waar we 2 weken geleden nog zeiden; Ach het is maar een tochtje van 270 mijl, maar 2 nachtjes doorhalen, voelt het nu alsof ze veel verder weg zijn dan ooit.
Het besluit is genomen.
Ook al zijn de weersverwachtingen niet helemaal ideaal, we vertrekken zaterdag of zondag voor de oversteek naar Lanzarote. We zijn weer toe aan een paar dagen (lekker) zeilen en dan maar in wat minder gunstige omstandigheden.
Reactie plaatsen
Reacties
Hallo Gerco en Annemiek, mmooi verhaal maar ook heftig. Fijn dat jullie de draad weer op kunnen pakken na de trieste onderbreking. Het is ontzettend leuk om jullie op deze manier te volgen. Hier alles goed. Druk met het huis. Er zou 1 muurje weg maar zo langzamerhand is de hele beneden verdieping veranderd.
Hartelijke groet
Peter en Safien
Fijn weer een blog te lezen.
Heftige tijd hebben we achter de rug, en nog steeds leeft het ongeloof.
Het was heel fijn dat jullie terug konden komen.
Ik snap wel dat jullie na thuiskomst even moeten acclimatiseren en de draad van het leven weer oppakken lastig is.
Ik wens jullie een mooie oversteek naar Lanzarote en via ons contact(persoon) blijven we op de hoogte.
Knuffel en behouden vaart.😘😘
Hoi Gerco en Annemiek, wat een heftig verhaal zeg, kan me helemaal voorstellen dat 'thuis' dan zo ver weg voelt, gelukkig konden jullie wel bij het afscheid zijn. Hoop dat het goed met jullie gaat. Veel liefs, Deborah