Oplopende spanning

Zolang we met algemene dingen bezig zijn gaat het oké maar als we met de voorbereidingen voor de tochten bezig zijn voel ik me gejaagd en gieren de zenuwen door mijn lijf. Na 4 dagen zijn alle voorraden aangevuld, het schip is helemaal gecheckt en ook wij zouden er klaar voor moeten zijn. Maar hoe dichterbij de dag van vertrek komt hoe onrustiger ik me ga voelen. De dag voor vertrek ben ik op van de zenuwen.

Na 2 dagen motoren is onze diesel zo goed als op en is het de vraag of we Bermuda op motor kunnen halen. De Tara die vlak voor ons vaart biedt uitkomst en gooit een jerrycan diesel in het water die wij op kunnen pikken.

En die spanning? Die loopt alleen maar verder op. Als er op dat moment een alternatief was geweest dan had ik daar voor gekozen. We praten hier over maar een reëel alternatief is er natuurlijk niet. En na meer dan 10.000 mijl varen, een boot die volledig gecheckt is en steun van andere boten om ons heen is er ook niet echt een reden om over alternatieven na te denken.

Ook het vertrek langer uitstellen brengt alleen maar meer stress met zich mee. Er is maar een optie en dat is gewoon gaan. Op 1 mei vertrekken we samen met de Tara en de Hoogtij weer van Bermuda met bestemming Horta op de Azoren.

Het vertrek verloopt ditmaal soepeler. Na 6 uren motorvaren om bij het eiland weg te komen verleggen we koers en gaat de motor uit. Ook dit keer zijn de weersvoorspellingen erg wisselend. Iedere dag ziet het plaatje er wel weer wat anders uit. Met ruime wind varend rolt de boot lekker van de ene kant naar de andere kant. En bij ieder beweging voel en hoor ik een tik die ik niet thuis kan brengen. Zeker niet goed voor de spanning in het lijf. Na onderzoek komen we er achter dat er te veel speling zit in de roerlagers. Zo veel zelfs dat je de roerkoning heen en weer kunt zien gaan. Dus inmiddels is de speling te horen, te  voelen en te zien. We zijn 280 mijl onderweg en hebben nog een slordige 1500 mijl te gaan. Wat is wijsheid?

Gelukkig hebben we tegenwoordig Starlink aan boord en kunnen we via internet ook midden op de oceaan onbeperkt bellen. We besluiten contact op te nemen met Modus Marine in Lelystad, de roerexpert van Nederland. Samen nemen we alles door en is uiteindelijk de conclusie dat het erg vervelend en irritant is maar dat er geen veiligheidsrisico is. We varen dus verder. Iedere dag controleren we de stand van zaken maar concluderen al snel dat het niet erger wordt. Na een week neemt de spanning wat af en kan ik eindelijk weer wat uren achter elkaar slapen.

Ondertussen schuiven we met de weersystemen mee. De zware depressie die te noorden van ons ligt doet gelukkig wat voorspeld is en komt niet dichter bij. Op de zuidflank van deze depressie is de wind westelijk en als we maar zuidelijk genoeg blijven is de windkracht ook goed te doen. Zo varen we dagen lang zwaar gereefd en gevlinderd door totdat er zich een hoogdrukgebied te zuiden van ons ontwikkeld. Dit betekend dan dus windstilte of wind tegen. Met een meer noordelijke koers proberen we om de kern van het hogedrukgebied heen te gaan. En ja, gelukkig zit het ook eens mee want i.p.v. dagen op motor moeten varen kunnen we de laatste 200 mijl scherp aan de wind, over een redelijk rustige zee naar Horta varen, the place to be, voor zeilers in de Azoren.

Na een week rust en genieten van het eiland Faial gaat de boot het water uit om de roerlagers te vervangen. Dit hebben we al een keer eerder gedaan dus met hulp van de opstappers van de Hoogtij is dit klusje in een ochtend gedaan.

We maken de boot verder klaar en gaan lekker rondzeilen tussen de eilanden van de Azoren. Prachtige eilanden waar eindelijk weer eens wandelingen van 15 kilometer of meer gemaakt kunnen worden en het leven weer betaalbaar is. Nadeel…….? We vinden het nog steeds koud. Het is te hopen dat de zomer aan deze kant van de oceaan snel begint.